ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ: ΤΟ ΣΠΑΡΤΑΘΛΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΕΝΑΣ ΑΓΩΝΑΣ!
0
0
Ο Σπαρταθλητής πλέον Περικλής Οικονόμου μίλησε στον ΜΑΧΗΤΗ για τον άθλο που έκανε νικώντας τον covid-19, τους πόνους, την αυπνία και μετά από 246 χλμ. τερμάτισε αφιερώνοντας τη νίκη του αυτή στον πατέρα του που πρόσφατα έχασε από τον κορονοϊό.
Το 490 π.Χ. ο Φειδιππίδης έτρεξε περισσότερα από 200 χιλιόμετρα μέσα σε μία ήμερα για να μεταφέρει το μήνυμα των Αθηναίων που ζητούσαν βοήθεια από τους Σπαρτιάτες λίγο πριν την μάχη του Μαραθώνα. Από το 1984 αναβιώνοντας τα βήματα του Φειδιππίδη διοργανώνεται το Σπάρταθλον. Ένας υπερμαραθώνιος 246 χιλιομέτρων που περίπου 300 δρομείς μετά από κριτήρια και κλήρωση καλούνται να καλύψουν σε 36 ώρες.
Από αυτούς οι μισοί και παραπάνω εγκαταλείπουν οι λιγότεροι τερματίζουν στην Σπάρτη κάτω από το άγαλμα του Λεωνίδα.
Το 2021 έτρεξαν 341 αθλητές από όλο τον κόσμο και τερμάτισαν οι 167. Μέσα σε αυτούς και ένας Πετρουπολιώτης ο Περικλής Οικονόμου που τερμάτισε στην 118η θέση με χρόνο 35:02:28, φορώντας τη φανέλα του ΠΔΣ Οδυσσέα.
Άφησα τον Περικλή να ξεκουραστεί λίγες ημέρες όπως πρόσταζαν οι ανάγκες ενός ανθρώπου μετά από μία υπερπροσπάθεια. Έτσι τουλάχιστον με συμβούλευσαν οι ειδικοί.
Χρειάζεται 20 ημέρες για να επανέλθει ο οργανισμός, να ξεπεράσει τυχόν τραυματισμούς από την υπερκαταπόνηση. Ο ίδιος ο Περικλής χαμογέλασε στο άκουσμα της αποκατάστασης λέγοντας χαρακτηριστικά, «η Δευτέρα είναι αρχή μιας νέας εβδομάδας, με ανάγκες και υποχρεώσεις που πρέπει να καλυφθούν. Σίγουρα υπάρχει καταπόνηση, αλλά η αποκατάσταση θα έρθει με το δικό μου τρόπο».
Αυτός ο δικός του τρόπος, ο μοναδικός είναι που τον έκανε μέσα σε μία οκταετία περίπου που ξεκίνησε το τρέξιμο να τον φέρουν αντιμέτωπο με τον πιο δύσκολο αγώνα μέχρι σήμερα. 246 χιλιόμετρα που πρέπει να καλυφθούν μέσα σε 36 ώρες. Αδύνατο για τους περισσότερους, ακατόρθωτο για τους πολλούς, δυνατόν για όσους έχουν καταφέρει να τιθασεύσουν σώμα, πνεύμα και ψυχή. Σαν τον Περικλή Οικονόμου δηλαδή…
«Είναι ο πιο απαιτητικός αγώνας στην Ελλάδα. 246 χλμ σε 36 ώρες, τρέχοντας τα περισσότερα χιλιόμετρα στην άσφαλτο, όπου οι καταπονήσεις είναι μεγάλες. Ένας αγώνας που απαγορεύονται τα λάθη. Απαγορεύονται τα λάθη από την αρχή. Κι ότι λάθη κάνεις στην αρχή, υπερδιπλασιάζονται όσο φορτώνεις χιλιόμετρα και ο λεπτοδείκτης τρέχει κι αυτός μαζί σου και εσύ πρέπει να τρέχεις πιο γρήγορα από αυτόν, αν θες να τερματίσεις. Είναι περιορισμένος ο χρόνος που πρέπει να περάσεις τις πύλες. Οι 36 ώρες είναι που τον κάνουν δύσκολο τον αγώνα. Αν ήταν τέσσερις ώρες παραπάνω απλά δεν θα ήταν το Σπάρταθλον».
Ο Περικλής όμως δεν είχε να νικήσει μόνο αυτά τα χιλιόμετρα, τις ώρες, τα λάθη, τους πόνους, τη νύστα, τον ύπνο… Έπρεπε να τα κάνει όλα αυτά, έχοντας κάνει ελλιπής προετοιμασία για έναν αγώνα τέτοιων απαιτήσεων.
«Το Σπάρταθλον για να το κάνεις πρέπει να έχεις καταβάλει μεγάλη προσπάθεια, να έχεις προπονηθεί κατάλληλα, να έχεις προετοιμαστεί ψυχολογικά αλλά και σωματικά. Εγώ όλα αυτά τα είχα κάνει το 2019 και είχα προετοιμαστεί για τον αγώνα του 2020, όπου είχα κερδίσει την πρόκριση. Όταν έκανα προπονήσεις εμφανίστηκε το οστικό οίδημα ηβικής σύμφυσης για το οποίο ήταν να χειρουργηθώ, αλλά μετά από κάποιες θεραπείες δεν χρειάστηκε. Τις προπονήσεις όμως τις σταμάτησα. Τον Φλεβάρη ασθένησα με κορονοϊό. Όλα αυτά που είχα στο μυαλό μου να τερματίσω έχοντας δίπλα μου τον πατέρα μου, τη μάνα μου, τη γυναίκα και τα παιδιά μου και να στήσουμε ένα γλέντι χάθηκαν». Ακριβώς δεν χάθηκαν, αλλά πήραν αναβολή. Και το 2021 έγιναν πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα όμως από την οποία κάποιος ήταν απών…
«Έκανα μεγάλη προσπάθεια για να μπορέσω να τρέξω σε αυτόν τον αγώνα. Και τώρα δεν ήμουν σίγουρος ότι θα τα κατάφερνα. Αλλά τελικά τερμάτισα και εκεί έλειπε ο βασικότερος άνθρωπος, ο πατέρας μου που χάσαμε από τον κορονοϊό. Έλειπε μόνο σαν φυσική παρουσία. Γιατί σε όλο τον αγώνα πηγαίναμε μαζί και στο τέλος έρχεται το ξέσπασμα! Έχω μάθει να μην το δείχνω, αλλά μέσα μου έκλαιγα…»
«ΈΚΑΝΑ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΧΑ ΣΧΕΔΙΑΣΕΙ»
Πέρα τη συναισθηματική φόρτιση, ο Περικλής Οικονόμου είχε να διαχειριστεί και τα κατάλοιπα που είχε αφήσει ο κορονοϊός στον οργανισμό του. Έπρεπε να φορτίσει το σώμα και το πνεύμα του ώστε να βρεθεί και πάλι έτοιμος στη γραμμή εκκίνησης.
«19 ημέρες με έριξε στο κρεββάτι ο κορονοϊός. Από αυτές τις εννιά ήμουν στο νοσοκομείο. Όταν βγήκα δεν μπορούσα να περπατήσω. Ξεκίνησα σιγά σιγά να περπατάω και να ψευτοτρέχω ενώ για τρεις μήνες έπαιρνα θεραπεία για τα πνευμόνια, γιατί είχα πάθει εμβολή».
Τεστ αποτέλεσε η συμμετοχή στο Frozen Peaks. 80 χλμ. κaι εκεί τα πνευμόνια του έδειξαν ότι δεν θα άντεχαν. Παρόλα αυτά δεν το έβαλε κάτω, συνέχισε την προετοιμασία, απλά άλλαξε κατά κάποιον τόπο ο τερματισμός… Τα 80 χλμ. μέχρι τον Ισθμό ή θα έπαιρνε το εισιτήριο για τον τερματισμό ή θα έπαιρνα το τρένο της επιστροφής…
«Αν αισθανόμουν στην Κόρινθο ότι δεν τραβάω δεν υπήρχε λόγος να συνεχίσω. Αν πήγαινε κάτι στραβά, όπως έγινε στο Frozen, δεν θα συνέχιζα. Έκανα αυτό που είχα σχεδιάσει». Βέβαια ο σχεδιασμός δεν έλεγε ότι έπρεπε απλά να φτάσει στην Κόρινθο, αλλά να φτάσει πιο νωρίς από το αναμενόμενο. «Όλοι έλεγαν ότι στην αρχή πάω γρήγορα. Εγώ ήθελα να έχω κερδίσει μία ώρα μέχρι την Κόρινθο. Αν ήμουν καλά θα συνέχιζα και θα έβλεπα στη συνέχεια πως θα πήγαινε. Δεν μπορώ να πω ότι αυτά που κάνω μέσα στον αγώνα είναι προς μίμηση. Εννοείται ότι οι ειδικοί ξέρουν καλύτερα και περισσότερα, αλλά μου αρέσει που κάποιοι… σκίζουν τα πτυχία τους». Με σκισμένα πτυχία πεταμένα στο δρόμο της Κορίνθου, ο Περικλής φτάνει στον Ισθμό έχοντας κερδίζει μία ώρα και πλέον ο σχεδιασμός αλλάζει… «Πλέον βλέποντας πως τα πνευμόνια μου αντέχουν, είπα ότι ο υπόλοιπος αγώνας θα πηγαίνει κομμάτι-κομμάτι και σε κάθε σταθμό θα αναθεωρείται όπου ήταν αναγκαίο».
Και κάπως έτσι έφτασε στον τερματισμό. Όχι βέβαια, «Εφτασα σε ένα σημείο, που ότι είχα κερδίσει το έχασα. Λόγω προβλημάτων στο στομάχι. Σταμάταγα περισσότερο στους σταθμούς και είχα χάσει πολύτιμο χρόνο πριν φτάσω στο Αρτεμίσιο. Έφτασα στον προτελευταίο σταθμό στο Αρτεμίσιο και από τη μία ώρα έως 45’ που είχα πάντα κέρδος έφτασα να έχω μόνο 20 λεπτά. Και βλέποντας τα αυτοκίνητα της διοργάνωσης που έφταναν για να κλείσουν τους σταθμούς κατάλαβα ότι είχα πρόβλημα. Και στο σταθμό πριν το βουνό δεν σταμάτησα καθόλου παρότι η ομάδα υποστήριξης με κυνηγούσε για να μου δώσει κάτι να φάω ή να κάτσω για δύο λεπτά. Πατώντας στο μονοπάτι του βουνού μπήκα στο στοιχείο μου και παρότι τα παπούτσια ήταν για άσφαλτο εγώ άρχισα να επιταχύνω και κέρδισα ένα τέταρτο. Στην κατηφόρα έκανα στην κυριολεξία πατινάζ». Κάπως έτσι ο Περικλής Οικονόμου κατάφερε να φτάσει στον τερματισμό απαλαμβάνοντας τα τελευταία χιλιόμετρα μέσα στην Σπάρτη περπατώντας τα, αφού ήξερε πλέον πως ο τερματισμός ήταν σίγουρος.
Η ΟΜΑΔΑ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ
Σε όλη αυτήν την υπερπροσπάθεια ο Περικλής είχε δίπλα του την ομάδα υποστήριξης, τους δικούς του ανθρώπους και μεταφορικά και κυριολεκτικά. «Χωρίς την ομάδα υποστήριξης τίποτα δεν είχα καταφέρει. Ήταν ο αδερφός μου ο Στάθης, που είχε τη περισσότερη δουλειά και το άγχος από όλους. Ήταν οδηγός, τεχνικός σύμβουλος και ο επικοινωνιολόγος μου. Έπρεπε να με ενημερώνει για τα χιλιόμετρα, για το χρόνο ανά χιλιόμετρο, να κοιτάζει σε τι κατάσταση είμαι και να ενημερώνει και τους υπόλοιπους. Μετά ήταν η σύζυγός μου η Δήμητρα που είχε τη φαρμακευτική φροντίδα και περίθαλψη. Και εμψυχωτής ήταν η κόρη μου η Αρετή, η οποία φώναζε από δίπλα μου κάθε φορά που περνούσε, όποτε θέλοντας και μη έτρεχα.
Φυσικά υπήρχε και ο κρυφός ήρωας, ο άλλος μου ο αδελφός ο Ηλίας που είχε μείνει πίσω για να τρέξει για την εταιρία μας, που αν δεν το έκανε τότε δεν θα μπορούσαν να έχω αφοσιωθεί 100% στον αγώνα και τις απαιτήσεις του».
«ΑΧ ΑΥΤΟΣ Ο ΥΠΝΟΣ»
«Ό,τι πόνους είχα, πριν την εκκίνηση εξαφανίστηκαν. Εμφανίστηκαν μετά τον αγώνα αλλά αυτό είναι άλλη υπόθεση», μου εξήγησε ο Περικλής για το πώς διαχειρίζεται το μυαλό του. Ακόμη και τον ύπνο έχει μάθει να τον ξεγελάει…
«Μέσα στον αγώνα κοιμήθηκα οκτώ λεπτά, πέντε είχα πει στην ομάδα μου να με αφήσει, αλλά με παράκουσαν. Και σε αυτά κοιμήθηκε το σώμα. Το μυαλό εξακολουθούσε να λειτουργεί. Οι άλλοι ξεπερνούν τη νύστα με καφεΐνη. Εμένα με boostάρει η καφεΐνη, αλλά τη νύστα δεν τη διώχνει… Έτσι έμαθα αλλιώς να τη διαχειρίζομαι. Συνήθως ακολουθώ κάποιον άλλον στις ανηφόρες κυρίως που περπατάμε. Αν αυτός είναι δεξιά μου, εγώ πηγαίνω εντελώς αριστερά του και συγχρονίζω το μυαλό μου με τα βήματά του και κλείνω τα μάτια. Μόλις ακούσω τα βήματά του δεξιά μου, καταλαβαίνω ότι παρεκκλίνω της πορείας μου και ανοίγω τα μάτια». Τον ρώτησα αν αυτό είναι «φυσιολογικό», καθώς ο νορμάλ άνθρωπος αν κοιμηθεί θα πέσει κάτω… «Μία φορά σε ορεινό αγώνα με πήρε βαθύς ύπνος και νόμιζα ότι έπεσα σε λακκούβα. Τραντάχτηκε όλο το κορμί μου. Και ξύπνησα», μου απάντησε και κοιτούσα στην πλάτη του να ανακαλύψω τυχόν μπαταρίες και καλώδια που του δίνουν έξτρα ενέργεια, αλλά βλέποντάς τον να με κοιτάζει με περιέργεια, αντιλήφθηκα πλήρως αυτά που έλεγε για τα σκισμένα πτυχία…
«ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΝΑ ΕΞΕΡΕΥΝΩ»
Και μετά το Σπάρταθλο τι να περιμένουμε τον ρώτησα και κατάλαβα ότι ο κάθε αγώνας είναι μοναδικός, ο κάθε μαραθώνιος, το κάθε Σπάρταθλο παραμένουν στα ίδια χιλιόμετρα, αλλά οι συνθήκες διαφέρουν…
«Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου προς το παρών. Θα συνεχίσω να κάνω αυτά που έκανα. Τους αγώνες που θέλω… Όταν πρωτοξεκίνησα είχα μπει στο τριπάκι του ανταγωνισμού. Αυτός έφυγε πολύ νωρίς και τώρα κάνω αυτό που μου αρέσει. Και αυτό είναι να τρέχω, μου αρέσει να εξερευνώ, μου αρέσει να πηγαίνω στο παρακάτω, μου αρέσει να με πιέζω και όλα αυτά μου βγαίνουν στον αγώνα. Ένα είναι το σίγουρο αν κληρωθώ πάλι θα ξανακάνω το Σπάρταθλο. Το χρωστάω στην μικρή μου κόρη να το ζήσει κι αυτή».
«ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ»
Ήμουν σίγουρος για την απάντησή του, αλλά είναι αυτό που λέμε μου άρεσε να το ακούσω, όποτε δεν απέφυγα τον πειρασμό και τον ρώτησα αν ήθελε να αφιερώσει σε κάποιους αυτόν τον αγώνα.
«Ο αγώνας με δύο λέξεις είναι αφιερωμένος στον πατέρα μου. Υπήρχαν πολλοί που συνείσφεραν σε αυτή μου την προσπάθεια, από τα παιδιά που κάναμε μαζί προπονήσεις, μέχρι τους ανθρώπους που με εμψύχωναν πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Μέχρι και η έκπληξη που μου έκαναν όταν με υποδέχθηκαν έξω από το σπίτι μου με βεγγαλικά. Όλοι έχουν ένα μερίδιο μικρό ή μεγαλύτερο. Όλα τα φυλάς στο πίσω μέρος του μυαλού σου για την επόμενη φορά. Ο πατέρας μου όμως θα ζει πάντα μέσα στην καρδιά μου, στο μυαλό μου, παντού είναι παντού».
Τελειώνοντας του ζήτησα να πει δυο λόγια στους αρνητές του εμβολίου… του τρεξίματος που θα μου επιτρέψει να πω ότι ιδίως εδώ στην Πετρούπολη μας το χορήγησε με ιδιαίτερη φροντίδα ο πρόεδρος του ΠΔΣ Οδυσσέας Δημήτρης Ζωναράς. Άσχετα αν κάποιους τους έπιασε κι άλλους όχι… «Τι να πω εγώ. Υπάρχουν άλλοι που έχουν τερματίσει περισσότερες φορές το Σπάρταθλο, ή χρειάστηκε να κάνουν μεγαλύτερη προσπάθεια από μένα. Και μόνο ότι μπορεί κάποιους να τους επηρέασα και να τους σήκωσα από τον καναπέ είναι μεγάλη ευχαρίστηση, και μένα κάποτε με παρακίνησε κάποιος. Δεν υπάρχει η δικαιολογία εγώ δεν μπορώ και δεν προλαβαίνω. Κάνε την αρχή, κάνε ένα χιλιόμετρο, κάνε μετά ένα δεύτερο κάνε ένα βήμα να κάνεις καλύτερη τη ζωή σου».
Σχετικά Άρθρα:
Ο ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ ΤΕΡΜΑΤΙΣΕ ΤΟ ΣΠΑΡΤΑΘΛΟΝ 2021
ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΒΛΑΧΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ: Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΠΑΝΤΟΤΙΝΟΣ
ΔΥΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ: Η ΚΑΥΣΗ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΥΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΝΟΜΕΥΣΗ ΚΑΘΕ ΛΥΣΗΣ!
ΠΔΣ ΟΔΥΣΣΕΑΣ: ΑΓΩΝΑΣ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑΤΟΣ MOUNTAIN BIKE ΣΤΟ ΠΟΙΚΙΛΟ ΣΤΙΣ 26 & 27 ΙΟΥΝΙΟΥ
