0
0
Το τηλέφωνο χτύπησε 3:30 η ώρα και πετάχτηκε ξαφνιασμένος από το κρεββάτι του και κοίταξε την οθόνη του κινητού του. Έγραφε μπαμπάς…
Το σήκωσε.
– Τι έγινε πατέρα είσαι καλά; Τι συμβαίνει, του είπε ανήσυχος.
– Τίποτα παιδί μου όλα καλά, να πήρα να δω τι κάνετε; Το κορίτσι μας, ο μικρός, όλοι καλά;
– Ρε πατέρα, πας καλά, ξέρεις τι ώρα είναι.. Είναι 3:30 το πρωί και κοιμόμαστε!
–3:30 το πρωί τι λες παιδί μου το δικό μου λέει 9:00… 9:00; Ωχ παιδί μου το κοίταζα ανάποδα έχεις δίκιο, σου ζητώ συγγνώμη!
– Τι συγγνώμη ρε πατέρα, μας ξύπνησες όλους! Καλά το μαύρο σκοτάδι δεν το είδες έξω.
– Δεν άνοιξα το παραθύρι γιε μου συγγνώμη και πάλι…
– Άντε πατέρα πέσε και κοιμήσου ξανά, να δούμε εμείς πως θα κοιμηθούμε με την τρομάρα που πήραμε…
Έκλεισε το τηλέφωνο και ξάπλωσε ανάσκελα στο κρεβάτι του ξεφυσώντας…
– Αχ ρε πατέρα, μονολόγησε και έκλεισε μάτι… Μα ο ύπνος δεν τον πήρε. Εκεί με ακουμπισμένο το κεφάλι του στο μαξιλάρι, ηρέμησε και άρχισε να σκέφτεται!
tags:
ΣΒΟΥΡΑ
